DE AFGESLOTEN RUIMTE

Mijn huurcontract loopt af. Ik verwissel mijn studentenkamer in voor een tijdelijke antikraak woning. Mijn inboedel reduceerde ik tot 10 kubieke meter, de inhoud van de kleinste verhuiswagen die de goedkoopste verhuurder in de stad ter beschikking had. Met een wurgcontract op zak, en de voortdurende dreiging om op straat te belanden, kon ik uiteindelijk toch elke keer doorstromen naar een nieuw object, om te bewaken. Ik verhuis een keer of zes; Joos de Moorstraat, Magalhaensplein, Vechtstraat, Reguliersgracht, Rokin, Curacaostraat. Meestal waren dit uitgewoonde plekken; met geluk stonden de tussenmuren nog overeind en was er stromend water. De huurkosten waren te verwaarlozen, dat was het goede eraan. Zo spaarde ik geld uit. Dat besteedde ik aan de huur van mijn atelier, waar ik langer kon verblijven en mijn aanwezigheid niet onder druk stond. Contrasterend met die onzekere woonomstandigheden was er ook nog een andere vorm van continuïteit. Naast de uren die ik in mijn studio doorbracht, begon ik aan een intensieve psychoanalyse, een bijna dagelijkse therapie met vaste tijdstippen die vijf jaar zou duren.