DE LAATSTE GRENS

Uiteindelijk moeten we er allemaal aan geloven: de dood. Hoewel er steeds minder jonge mensen sterven, en wij steeds ouder worden, ontsnapt niemand er uiteindelijk aan. Vandaag de dag betekend de dood voor velen een definitief einde. Wat achterblijft zijn de nabestaanden, de rouwenden. Ten aanzien van oude mensen, lijkt menigeen niet zo somber tegen de dood aan te kijken. Als bejaarde heb je je leven gehad, het was mooi, maar het is nu ook wel welletjes geweest. Iedereen weet tenslotte toch dat het leven eindig is? De nabestaanden hebben plakboekenvol aan herinneringen en moeten er verder, ondanks die lege stoel, dat horloge, een huis vol achtergebleven spullen, het eerste kerstfeest zonder, geen al te groot drama van maken. Maar wat als het onze eigen vader was, moeder of partner? En al sterven er minder baby’s dan vroeger, minder kinderen, hoeveel ouders rouwen niet om dat ene kind? Om gevoelens van verdriet en vaak ook eenzaamheid kunnen wij niet heen. Vroeg of laat staat het ons te wachten, dan rest ons de vraag; hoe komen we allemaal door dat verdriet heen? Wat rest ons als regen pijnlijk herinnert aan verlies, en de zon niet minder?