UIT DE VERBORGENHEID

Na de academie begon ik zo kunst te maken waarin ik persoonlijke gebeurtenissen vertaalde naar beelden en installaties. De hoop, de behoefte en de begeerte die uit verlangen spreken, zag ik als belangrijkste bron van menselijk handelen. Verlangen vormt een drijfveer om te leven, om iets van het leven te maken en om verder te gaan. In het dagelijkse leven ligt het niet altijd direct aan de oppervlakte, het lijkt vaak een verborgen bestaan te leiden. In mijn werk begon ik zo te zoeken naar mogelijkheden om dit verlangen te tonen door het uit de verborgenheid te halen en door middel van uitvergroting en stilering herkenbaar te maken. Wat mij interesseerde aan dit onderwerp is dat het twee kanten heeft, wat het zo boeiend, inspirerend en stimulerend maakt. We kennen allemaal het verlangen naar zingeving en het ware geluk, een drijfveer die diep in de menselijke natuur zit. Tegelijk weten we ook dat verlangen gekoppeld is aan een gevoel van onvermogen, want reëel gezien lijkt het ‘ware geluk’ vaak niet makkelijk gevonden of bereikt te kunnen worden. Ik onderzocht in mijn werk hoe ik die twee kanten van verlangen bij elkaar kon brengen en het daarmee gepaard gaande gevoel van waarachtig geluk, of juist de melancholie van het falen, herkenbaar kon maken. Om dit thema hanteerbaar te maken, starte ik vanuit persoonlijke ervaringen die ik vertaalde in beelden en symbolen. Zachtjes of juist heel uitbundig vindt er dan een zekere transformatie plaats in een werk. Herkenbare of meer associatieve beelden veranderden dan; zodra ze aan het muiten slaan en een nieuwe gedaante aannemen, ontwaakt de droom, is het aftasten begonnen en de revolutie een feit. Dit proces tast steeds verder nieuwe wegen en mogelijkheden af. Hoop en onvermogen wisselen elkaar af, of gaan hand in hand, spelen een spel van touwtrekken met elkaar. Net als in het leven zelf.