INGANG ONDERWERELD

Het behang van de kleine kamer heeft reliëf. Het oorspronkelijke papier is wit gesausd en heeft een design van steeds vier overlappende en net iets verspringende vierkantjes. Links in de hoek lopen de verwarmingsbuizen voor een van de naden omhoog. Ook de buizen zijn geschilderd net als het plafond, waar in het midden een langwerpige kap de tl-verlichting afschermt. De gaatjes in de kap die het licht gelijkmatig moeten verdelen, bepalen ook het ontwerp van de lamp. Ik ga systematisch te werk als ik de gaatjes tel, de afstand is echter te groot, zodat ik binnen de kortste keren de tel kwijt raak. Automatisch beweegt mijn blik zich naar het kozijn naast de geschilderde buizen. Het laat zich verdelen in 20 kleine raampjes, de middelste twee in de onderste rij staan vandaag open met de scharnier. Koele lucht bereikt zo de kamer zodat die kan opklaren. Voor de raampjes in het kozijn hangt een vitrage. Ik tel opnieuw; 24 plooien. Het satijn steekt glinsterend af tenopzichte van de crème-achtige kleur van het houten raamwerk erachter. Na een zucht koele lucht door het openstaande venster, waait het doek zachtjes naar me toe. Er ontstaan kreukels in de plooien als het satijn even later terug op de vensterbank glijd en lijkt te bevriezen. De scherpe vouwen die het zachte doek zo doen verstillen, omvouwen het vensterraam als een uit marmer gehouwen sluier. Af en toe tilt de wind aan het doek en wordt de verstilling weer verbroken; de scherpe vouwen strijken glad als de wind het weer oppakt. Als het in een nieuwe compositie terugvalt op de vensterbank, kijk ik door de kreukels om te zien hoe de bladeren van de boom buiten, die mijn fiets vast houdt, nu nevelig één geheel vormen en zwierig mee genomen worden door de wind, alsof ze richting geven aan een impressionistisch schilderij. Het deinende groen, de drukkende wolken en de grijze kleuren in de lucht, drijven me opnieuw naar de rand van donkere gedachten. Tot de straatgeluiden van spelende kinderen, optrekkende auto’s en bellende fietsers me weer wakkerschudden. 

Afbeelding: Anton Corbijn, Autolichten en bos, 2021.